Μακάρι να μπορούσαν να βρεθούν οι λέξεις για να εκφράσουν το πόσο επιδραστικός υπήρξε στην Τέχνη ο Δημήτρης Μυταράς. Μακάρι επίσης να υπήρχε η δυνατότητα να αξιολογηθεί το έργο του και να τονιστεί η δράση του, τα λόγια του και ο τρόπος σκέψης του. Πόσο πολύ μας άνοιξε τα μάτια και τον νου με άλλα λόγια. Αυτός, που στα τελευταία της ζωής του αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα όρασης.
Ο Δημήτρης Μυταράς, είναι ένας λόγος για να υπερηφανεύεται η Χαλκίδα, πέρα απ’ όλα τα άλλα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, έγινε σκηνογράφος, δίδαξε εσωτερική διακόσμηση, έγινε συνώνυμο της καλαισθησίας και του καλού γούστου. Αυτός που όταν ενημέρωσε την Ακαδημία Αθηνών για το πρόβλημά του, του πήραν πίσω τους τρεις μισθούς που είχε πληρωθεί, και την επόμενη χρονιά έβγαλαν το όνομά του από την επετηρίδα.
Σαν ενδυματολόγος και σαν σκηνογράφος η δράση του ήταν έντονη σε θεατρικές παραστάσεις, ενώ τα έργα του ταξίδεψαν σε εκθέσεις ανά τον κόσμο. Και όμως αυτός ο άνθρωπος λόγω του προβλήματος υγείας του δεν θεωρήθηκε ως φορέας τέχνης από τους ομότεχνους του και κρίθηκε ως απόβλητος.
Ο άνθρωπος που εξέδωσε ποιητικές συλλογές, και είχε πει μια θετική ατάκα: «Αν κάποιος υποστηρίξει πως ξέρει τι είναι ποίηση και τι ζωγραφική, τελείωσε», δεν λογίζεται ως ικανός από το υπόλοιπο χριστεπώνυμον κατά τα άλλα, κρατικό μηχανισμό, να προωθήσει το έργο του και τις σκέψεις του στην Ελληνική Παιδεία και στα σχολεία. Όπως θα έγραφαν και οι νέοι ή οι «τρεντοποιημένοι» νεανίζοντες, «έλα σε πρκλ πολύ».
«Επαγγελματίας καλλιτέχνης δεν υπάρχει. Είναι οξύμωρο σχήμα», είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή του. Ο άνθρωπος που αποτέλεσε τον ορισμό της καλλιτεχνικής έκφρασης και της νοοτροπίας που πρέπει να διέπει τον καλλιτέχνη. Αυτά σε μία χώρα που μονίμως μηρυκάζει τον τηλεοπτικό πολιτισμό ως το άπαν και την απόλυτη ευχαρίστηση της ζωής.
Ο άνθρωπος που έζησε στην θάλασσα, μεγάλωσε δίπλα και μέσα σε αυτήν. Έζησε το μεγαλείο του ωκεανού, και προσπάθησε μέσα από τα έργα και τα λόγια του να μεταφέρει λίγη από αυτήν την μαγεία μέσα στα δικά μας μάτια, και στα δικά μας μυαλά. Άλλο πράγμα τώρα που η ελληνική νοοτροπία του ωχαδερφισμού κυριαρχούσε και δυστυχώς κυριαρχεί σε μια επικράτεια που μετρά ποικολοτρόπως πληγές.
Ας είναι ο θάνατός του μια αφορμή για να δώσουμε μια νέα αρχή στην δικιά μας τη ζωή. Μπας και καταλάβουμε λίγο που βρίσκεται η ουσία.
Δ. Παπαδόπουλος
