Για άλλη μια χρονιά πολλά παιδιά έδωσαν πανελλήνιες για να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους. Κάποιοι κατάφεραν να κόψουν το πολυπόθητο εισιτήριο για την φοιτητική ζωή και κάποιοι άλλοι όχι… οι πανελλήνιες είναι ένας πολύ σημαντικός σταθμός στη ζωή ενός εφήβου, ωστόσο οι πιθανότητες αποτυχίας είναι πολλές. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι έχει έρθει η συντέλεια του κόσμου!
Όσοι νέοι κατάφεραν να πετύχουν, κατάλαβαν πως με πείσμα, υπομονή και σκληρή δουλειά – δώδεκα ολόκληρων χρόνων- μπορούν να τα καταφέρουν. Αυτό που μετράει άλλωστε δεν είναι η επιθυμία για να νικήσει κανείς και να πετύχει. Όλοι έχουν τέτοιες επιθυμίες άλλωστε. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι η αποφασιστικότητα για δουλειά, ώστε να εκπληρώσει τελικά την επιθυμία αυτή.
Ένας μαθητής που κατορθώνει να πετύχει τα παιδικά του όνειρα, έχοντας στερηθεί αρκετά πράγματα, την τελευταία κυρίως χρονιά, νιώθει αναμφίβολα απερίγραπτο ενθουσιασμό που δημιουργεί αφενός κάτι μόνος του και αυτό είναι όλο δικό του! Αφετέρου όμως, αισθάνεται πικραμένος…
Το σχολείο αποτελεί πια παρελθόν. Ο μαθητής, δεν θα ξανά τρέξει στους διαδρόμους και στο προαύλιο… δεν θα κάνει την πρωινή προσευχή με τους υπόλοιπους συμμαθητές του… σίγουρα ένα μεγάλο κεφάλαιο κλείνει κι ανοίγει ένα μεγαλύτερο! Ωστόσο, πέρα από αυτή την γλυκιά πίκρα και τις χιλιάδες αναμνήσεις από τον παιδικό σταθμό κιόλας κάποιοι ένιωσαν πως επιτέλους λυτρώθηκαν…
Ορισμένοι από τις ασκήσεις, τα άγχη και το πιεστικό πρόγραμμα… δυστυχώς αυτή είναι η εξέλιξη της παιδείας μας. Όχι ουσιαστική μόρφωση, παρά μόνο ένα εξετασιοκεντρικό και κομφορμιστικό σύστημα που ευνοεί την καλλιέργεια της βαθμοθηρίας.
Πολλά παιδιά επηρεασμένα πιθανότατα από το οικογενειακό τους περιβάλλον, βγάζουν μια απερίγραπτη ζήλια και κακία σε συμμαθητές τους που βλέπουν να προχωράνε… ελάχιστοι είναι όσοι θα συγχαρούν τους μαθητές που αρίστευσαν και των οποίων οι κόποι ανταμείφθηκαν… η Τρίτη λυκείου είναι ίσως η χρονιά που ξεκαθαρίζει το τοπίο και βλέπει κανείς ποιοι πραγματικά τον αγαπούν και χαίρονται με τη χαρά του… στα εύκολα όλοι καλοί φαίνονται… στα δύσκολα όμως;
Παράλληλα, πολλοί λυτρώθηκαν και από τους εκπαιδευτικούς- <<μπαμπούλες>>… εννοώ όλους όσους βρίσκονται απέναντι από τους μαθητές τους, κι όχι δίπλα τους για να τους στηρίξουν…
Εκβιασμοί για ιδιαίτερα, πικρόχολα και ειρωνικά σχόλια, καμία ουσιαστική βοήθεια… όλα αυτά φαίνονται πως ανήκουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, δυστυχώς όμως αποτελούν τη θλιβερή πραγματικότητα σε πολλά σχολεία της χώρας… πολλοί μαθητές, γνωρίζουν την ασχήμια του κόσμου στην πιο τρυφερή τους ηλικία – στο πιο κρίσιμο σημείο της ζωής τους- από τους ανθρώπους που περιμένουν την βοήθεια τους,- που θεωρούνται << επιστήμονες >> με ευαισθησίες και έχουν χρέος να καλλιεργήσουν ιδανικά και στόχους σε αυτούς…
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις… άνθρωποι που πίστεψαν σε σένα περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό και σε βοήθησαν να φτάσεις σταδιακά πιο κοντά στην δική σου ουτοπία! Φίλοι πραγματικοί και καθηγητές που πρωτίστως ήταν άνθρωποι και ύστερα εργαζόμενοι… αυτούς θα τους έχουμε για πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας, γιατί αυτοί συνέβαλαν στη μετέπειτα πορεία μας…
Αναμφίβολα η τελευταία χρονιά είναι η πιο δύσκολη από κάθε άποψη… η συμβουλή μου; Ο άνθρωπος με πείσμα και θέληση, μπορεί να νικήσει κάθε εμπόδιο που σπέρνεται στο δρόμο του… άλλωστε << τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες την ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου >>.
Αναστασία, 18 ετών
