Αφορμή για το άρθρο αυτό στάθηκε η «μερική αποτυχία» ενός μαθητή μου σε εξετάσεις πιστοποίησης ξένης γλώσσας. Στεναχωρήθηκα – να πω την αλήθεια – μόλις είδα τα αποτελέσματα, αλλά με προβλημάτισε περισσότερο η δική του στεναχώρια. Σίγουρα περιμέναμε ένα πλήρως θετικό αποτέλεσμα, αλλά εντάξει είμαστε άνθρωποι και μπορούμε να κάνουμε και λάθη.
Έχουμε την τάση γενικά να καυχιόμαστε για τις επιτυχίες μας αλλά να κρύβουμε κάτω από το χαλάκι τις αποτυχίες μας. Λογικό είναι, θα σκεφτεί κανείς. Ποιος άνθρωπος χαίρεται όταν αποτυγχάνει; Κι όμως χρειάζεται να αποτύχεις κάποιες φορές για να φτάσεις στον στόχο σου. Ποιος μπορεί με σιγουριά και πλήρη ειλικρίνεια να πει ότι δεν έχει κάνει ποτέ λάθος και ότι δεν είχε ούτε μία αποτυχία στη ζωή του; Θα πω με σιγουριά: Κανένας!
Όλοι είχαμε στιγμές κακές που μας οδήγησαν σε λάθη ή σε αποτυχίες. Όμως κάποιες από αυτές τις στιγμές μας βοήθησαν να γίνουμε καλύτεροι, μας βοήθησαν να ανέβουμε ένα σκαλοπάτι πιο πάνω για να φτάσουμε στον επιθυμητό στόχο. Μας έκαναν να προσπαθήσουμε περισσότερο, να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Έτσι λοιπόν πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν μπορούμε πάντα να πετυχαίνουμε αυτό που θέλουμε ή τουλάχιστον ίσως να μην το πετύχουμε με την πρώτη.
Μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς βρίσκονται σε μια συνεχή «μάχη» εξετάσεων είτε αυτές έχουν να κάνουν με το σχολείο είτε με τις πιστοποιήσεις ξένων γλωσσών, υπολογιστών κτλ.
Κατά κύριο λόγο σκέφτομαι τους μαθητές που έχουν το βάρος στους ώμους από δύο πλευρές και δεν θέλουν να αποτύχουν για κανένα λόγο. Νιώθουν ότι η αποτυχία δεν συγχωρείται και ότι πρέπει πάση θυσία να περάσουν τις εξετάσεις για να καταφέρουν κάτι στη ζωή τους.
Από τη μία έχουν τους γονείς που πληρώνουν κι έχουν την «απαίτηση» να πετύχει το παιδί τους με την πρώτη για να ξεμπερδεύει/ξεμπερδεύουν. Από την άλλη τους εκπαιδευτικούς που περιμένουν τα θετικά αποτελέσματα για να θεωρήσουν ότι οι κόποι και οι ώρες δουλειάς δεν πήγαν χαμένοι.
Θεμιτά και λογικά μέχρι ένα σημείο όλα αυτά, αλλά μήπως θα πρέπει να δώσουμε περισσότερη σημασία στον μαθητή που απέτυχε;
Να ακούσουμε πως νιώθει, τι θέλει να μοιραστεί μαζί μας. Να του πούμε πως η ζωή δεν είναι εύκολη και πως οι αποτυχίες είναι κι αυτές μέσα στον κύκλο της ζωής. Να μάθουμε από τα λάθη του και να τον βοηθήσουμε να τα διορθώσει, γιατί ίσως μοιάζουν με τα δικά μας λάθη που κάναμε στο παρελθόν. Να του δείξουμε πως τίποτα δεν χάθηκε.
Το πιο βασικό απ’ όλα να νιώσουμε τη θλίψη του και τον εκνευρισμό του. Να του πούμε κι εμείς πως νιώθουμε. Γιατί να το κρατήσουμε μέσα μας; Να το συζητήσουμε και να το αφήσουμε να περάσει. Και μετά να σηκώσουμε πάλι τα μανίκια και να στρωθούμε στη δουλειά.
Γιατί σε αυτήν τη ζωή « Τα αγαθά κόποις κτώνται »!
Ειρήνη Κεμερλή, εκπαιδευτικός
Αφιερωμένο στον μαθητή μου!
