Ο δάσκαλός μας ο Κώστας Φωτεινός κάποια στιγμή μας είπε ότι το γεγονός ότι δεν έχουμε βιώσει πλήρως τη φυσική αδυναμία με την οποία γεννιόμαστε (όταν είμαστε μωρά – να μην μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις βασικές ανάγκες επιβίωσης) είναι αυτό το οποίο μας οδηγεί σε υπαρξιακές κρίσεις ζωής.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον επί της γης που γεννιέται τόσο αδύναμο. Όλα τα άλλα, το πουλαράκι, το κοτοπουλάκι, το αρνάκι, μόλις γεννιούνται όλα κάνουν από δυο, τρία βηματάκια και μετά από λίγο στέκουν και μπορούν να πάνε κοντά στη μάνα τους για να βυζάξουν και μπορούν να κάνουν μερικά βήματα πιο πέρα. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον επί της γης που για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα εξαρτάται από τους γονείς του και έχει αυτήν τη φυσική αδυναμία.
Η φύση, ο Θεός, που με τόση σοφία έχει κάνει όλα τα δημιουργήματα, έκανε τον άνθρωπο αδύναμο. Δεν είναι τυχαία αυτή η αδυναμία και γι’ αυτό πρέπει να την βιώσουμε. Στον βαθμό που δεν την βιώνουμε, φτάνουμε στη ζωή μας να έχουμε κρίσεις, κρίσεις ζωής. Οι κρίσεις ζωής είναι οι στιγμές που λέμε: δεν αξίζω τίποτα, δεν μπορώ τίποτα, δεν είμαι τίποτα. Δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου, δεν με αγαπάει κανένας. Αυτό μας συμβαίνει διότι δεν ζήσαμε εκείνη την πρώτη, τη φυσική αδυναμία που είχαμε όταν γεννηθήκαμε.
Γιατί δεν την ζήσαμε; Γιατί οι γονείς μας, η κοινωνία μας ζητούσαν να είμαστε δυνατοί για να τα καταφέρνουμε. Για παράδειγμα όταν το παιδάκι μας πάει να ντυθεί μόνο του και κουμπώνει τα ρούχα του στραβά, εμείς πάμε και διορθώνουμε. Ακόμα και χωρίς λόγια είναι σαν να του λέμε εκείνη την ώρα: «Δεν ξέρεις, είσαι μικρός, δεν είσαι εντάξει, εγώ ξέρω, έλα να σου δείξω»
Τι θα πάθει το παιδάκι αν πάει με το παλτό του κουμπωμένο στραβά στη γιαγιά του; Ή στο σχολείο; Ή να ψωνίσει; Τι θα γίνει; Όμως έχουμε μάθει ότι εμείς πρέπει να το διορθώνουμε. Πρέπει να του λέμε το σωστό, ίσως από φόβο ότι θα μας πουν κακούς γονείς. Δεν αφήνουμε δηλαδή να βιώσει το ίδιο το παιδί ότι κούμπωσε στραβά το παλτό του και να θελήσει με δική του απόφαση να το διορθώσει. Το μωρό από έξι μηνών – βλέπω το ίδιο φαινόμενο και στην εγγονή μου που είναι οκτώ μηνών – θέλει να πιάνει το μπιμπερό του για να πιει μόνο του το γάλα. Αν του φύγει, το ψάχνει για να το βρει, θυμώνει και στριγκλίζει. Εκείνο κάνει την προσπάθεια, το παίρνει και το ξαναβάζει στο στόμα του. Εμείς όμως αμέσως, τι κάνουμε; Τρέχουμε να πιάσουμε το μπιμπερό και να του δώσουμε, λέγοντας: «Το παιδί είναι μωρό, δεν ξέρει, δεν μπορεί». Έτσι, δεν το αφήνουμε να βιώσει τη φυσική του αδυναμία. Επιπλέον, είναι σαν να του λέμε ότι δεν είναι καλό πράγμα η αδυναμία κι πώς πρέπει να είμαστε δίπλα του για να του δώσουμε εμείς το μπιμπερό. Βεβαίως, καλό είναι να μην φτάσουμε στην άλλη άκρη, στην αδιαφορία, γιατί και αυτή κάνει εξ’ ίσου κακό με την υπερπροστασία στην ανάπτυξη του παιδιού.
Έτσι λοιπόν, μεγαλώνουμε και αφού αναπτύξουμε το σώμα (το υλικό μας επίπεδο), στη συνέχεια αναπτύσσουμε το ψυχοδιανοητικό επίπεδο – πρώτα τη σκέψη και μετά το συναίσθημα- και στο τέλος για να ολοκληρωθούμε χρειάζεται να αναπτυχθεί και το πνευματικό μας επίπεδο. Αν δεν έχουμε βιώσει, λόγω της υπερπροστασίας των γονιών μας, τη φυσική αδυναμία την εποχή που την προβλέπει η φύση, τότε θα περάσουμε μια κρίση ζωής όταν θα έχει ολοκληρωθεί είτε η φάση της ανάπτυξης του σώματος είτε η φάση του ψυχοδιανοητικού μας επίπεδου. Αν δεν έχει συμβεί ως τότε, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η κρίση θα εμφανιστεί πριν ξεκινήσει να αναπτύσσεται ο άνθρωπος σε πνευματικό επίπεδο.
Δεν μπορούμε να περάσουμε στο πνευματικό επίπεδο αν δεν έχουμε βιώσει αυτήν την αδυναμία. Αν δεν την έχουμε βιώσει όταν είμαστε μωρά, βιώνουμε την αδυναμία με τέτοιες κρίσεις υπαρξιακές όπου λειτουργεί ο Υπαρξιακός Φόβος (μέθοδος Κώστα Φωτεινού βασισμένη στην Αντλεριανή Ψυχολογία).
Μιλήσαμε για τις κρίσεις που παθαίνει ο άνθρωπος. Πάμε τώρα να δούμε την οικονομική κρίση σήμερα, στην εποχή μας και τις ομοιότητες που έχει με τις προσωπικές κρίσεις.
Είχα διαβάσει μια μελέτη μιας ομάδας οικονομολόγων. Αυτοί στην έρευνά τους παρατήρησαν ότι γινόταν ένας κύκλος. Η οικονομία πήγαινε πάρα πολύ καλά. Να οι ευκαιρίες! Άπειρες ευκαιρίες και μετά σιγά-σιγά άρχισαν να δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα. Και να που κλείνει αυτός ο κύκλος. Και μετά άντε πάλι. Άνοιγε και έκλεινε αυτός ο κύκλος ξανά και ξανά. Παρατήρησαν, λοιπόν, ότι αυτός ο κύκλος επαναλαμβανόταν περίπου κάθε πενήντα χρόνια.
Αλλά τώρα αυτός ο κύκλος μικραίνει. Ο λόγος που γινόταν και γίνεται αυτό το ανέβασμα και το κατέβασμα, η ακμή και η παρακμή, έχει άμεση σχέση με τον νόμο των αντιθέτων που διέπει την ύλη. Δεν υπάρχει περίπτωση ένα οικονομικό καθεστώς, σε οποιοδήποτε οικονομικό σύστημα, να λειτουργεί χωρίς να παρατηρούνται αυτοί οι κύκλοι. Δεν μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά η ύλη. Έτσι κινείται η ύλη. Θα υπάρχουν τα πάνω, θα υπάρχουν και τα κάτω. Θα υπάρξει η επιτυχία, θα υπάρξει η αποτυχία. Αυτός ο κύκλος βρίσκεται σήμερα στο πιο χαμηλό σημείο του.
Εκτός από την οικονομία και τα προβλήματά της, παραδόσεις από διάφορους πολιτισμούς αλλά και η Αγία Γραφή προβλέπουν ότι μας περιμένει μια φάση μεγάλων αλλαγών και μάλιστα φάση μεγάλων γεωλογικών αλλαγών. Η Γη θα αλλάξει πάρα πολύ. Δηλαδή θα γίνουν σεισμοί, θα γίνουν πλημμύρες, που ήδη έχουν αρχίσει να γίνονται, και πολλά άλλα γεωλογικά φαινόμενα, γιατί και η Γη αλλάζει επίπεδο συνείδησης. Ο πολιτισμός των Ινδιάνων λέει ότι στις μέρες μας περνάμε μια φάση που τελειώνει «ο χειμώνας», και θα ξεκινήσει «η άνοιξη». Εκεί θα γίνουν μεγάλες αλλαγές.
Άλλωστε γνωρίζουμε ότι η Γη πριν χωριστεί στις πέντε ηπείρους, είχε κάποτε συγκεντρωμένη όλη την ξηρά και ονομαζόταν Παγγαία. Τώρα μοιάζει σαν να ενώνονται σταδιακά ξανά αυτοί οι πέντε ήπειροι μεταξύ τους. Να το πάλι το φαινόμενο του κύκλου. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στο Σύμπαν. Οι μεγάλοι επιστήμονες μιλούν για εισπνοή και εκπνοή του σύμπαντος. Πάλι έχουμε εδώ το φαινόμενο του κύκλου γνωστό και ως γιν-γιανγκ, που όταν γεμίσει το ένα γίνεται αμέσως το άλλο.
Ας γυρίσουμε πίσω στη Γη. Την άνοιξη έχουμε πλημμύρες αλλά και δέντρα που ανθίζουν. Εάν συνεχίσουμε να βλέπουμε την κατάσταση αυτή καθαρά υλιστικά, θα διαπιστώσουμε φθορά, καταστροφές, ανατροπές. Κρίσεις πάλι γιατί έχουμε δεχτεί να παίξουμε το παιχνίδι που μας προτείνουν οι λεγόμενοι «δυνατοί». Για να φαινόμαστε πλούσιοι, κατέχοντες, δυνατοί δηλαδή, πρέπει να έχουμε δύο σπίτια, δύο τηλεοράσεις, δύο αυτοκίνητα. Και τώρα που τα λέμε έχει ήδη αλλάξει το μοντέλο και πρέπει να έχει ο καθένας στην οικογένεια τη δική του τηλεόραση, το δικό του αυτοκίνητο και σε λίγο ίσως το δικό του σπίτι. Και βέβαια να ζούμε σε μια μεγάλη πόλη για να είμαστε κοντά στον πολιτισμό, στα θέατρα και στους κινηματογράφους και, ανάθεμά μας, αν έχουμε χρόνο και χρήμα για να πάμε.
Συγχρόνως, παρουσιάζεται το φαινόμενο να εγκαταλείπουμε τη γη μας και να συγκεντρωνόμαστε σε μεγάλες πόλεις όπου ο καθένας μας έχει τη ζωή που είχε ένας βασιλιάς πριν από διακόσια χρόνια. Και η επαρχία έχει ερημώσει. Και όσο πιο μακριά από τη γη είμαστε, τόσο απομακρυνόμαστε από την έμφυτη σοφία του Βάθους μας. Μας τάζουν μια άλλη ποιότητα ζωής και για να καταφέρουν να μας θέλξουν. Μας προτείνουν και εμείς δεχόμαστε, σχέσεις εξάρτησης (κυρίως μέσα από τη διατροφή, τη στέγη, την εργασία, τον δανεισμό) με αποτέλεσμα να αναπαράγονται σε κοινωνικό επίπεδο τα ίδια λάθη που έχουν γίνει μέσα στην οικογένεια με την ανατροφή των παιδιών.
Κάποιοι μιλάνε για το τέλος του κόσμου. Όμως δεν είναι το τέλος του κόσμου που έρχεται. Έρχεται μάλλον το τέλος αυτού του τρόπου ζωής, αυτού του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, του σχεδόν αμιγώς υλιστικού τρόπου αντίληψης. Τώρα, μπαίνουμε σε μια φάση όπου θα βλέπουμε τα πράγματα από διαφορετική «σκοπιά». Η συνείδησή μας που έχει ήδη διευρυνθεί, θα αντιλαμβάνεται τον κόσμο όχι μόνο μέσα από τα τρία χαμηλότερα ενεργειακά κέντρα (chakras), αλλά κυρίως από το κέντρο της καρδιάς.
Και να δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα για το πώς θα εφαρμόζεται αυτό στην καθημερινή ζωή, για να μην φανεί θεωρητικό αυτό που λέω. Μέχρι τώρα ερωτευόμασταν τη γυναίκα μας επειδή είχε ξανθά μαλλιά ή τον άντρα μας επειδή είχε δυνατούς μυς.
Αργότερα, δε, θεωρούσαμε φθορά του χρόνου τα λευκά μαλλιά και το χαλαρωμένο σώμα και απογοητευόμασταν. Από δω και πέρα όταν θα έχει διευρυνθεί η συνείδησή μας. Θα ερωτευόμαστε το σύντροφό μας κι αν έχει ξανθά μαλλιά ή δυνατούς μυς θα τα ερωτευόμαστε επειδή είμαστε ερωτευμένοι μαζί του. Κι αργότερα όταν τα μαλλιά του ασπρίσουν, θα ερωτευόμαστε τα άσπρα μαλλιά πάλι επειδή είμαστε ερωτευμένοι μαζί του. Έτσι δεν θα σταματάμε στα υλικά, στα εξωτερικά φαινόμενα παραπάνω από όσο χρειάζεται.
Θα τα διαπιστώνουμε, θα τα ονομάζουμε, αλλά θα μας απασχολεί περισσότερο η ουσία.
Συνεπώς οι κρίσεις, είτε οικονομικές είτε γεωλογικές είτε κοινωνικές είτε προσωπικές, συμβαίνουν επειδή αλλάζουμε επίπεδο συνείδησης και ταυτόχρονα για να μας ωθήσουν να αλλάξουμε επίπεδο συνείδησης. Και όσο πιο μεγάλη αντίσταση προβάλλουμε στην αλλαγή τόσο περισσότερο θα υποφέρουμε.
της Σοφίας Φώτεινα – Χατζηκοκόλη
Ολιστική Ψυχοθεραπεύτρια
στον Οργανισμό Κώστας Φωτεινός – Καφέ Σχολειό
