Για τα πρώτα του βήματα στον χώρο του αθλητισμού, το όραμα του για την ίδρυση και δημιουργία μιας δραματικής σχολής, την συνάντηση του με τον Ανδρέα Βουτσινά, το Ωδείο Βορείου Ελλάδος αλλά και την πολιτιστική κατάσταση που επικρατεί στην Θεσσαλονίκη μιλάει ο κ. Δημήτρης Μητσόπουλος. Ο Πρόεδρος της Ανώτατης Δραματικής Σχολής «Ανδρέας Βουτσινάς» και Πρόεδρος του Ωδείου Βορείου Ελλάδας κ. Μητσόπουλος δίνει μια εφ όλης της ύλης συνέντευξη στην Πηγή Παιδείας και στην Ευαγγελία Τζιάκα.
Ερ: K. Μητσόπουλε, είσαστε ένας από τους βασικούς πολιτιστικούς πρωταγωνιστές της Θεσσαλονίκης μιας και ασχολείστε πάρα πολλά χρόνια με τα καλλιτεχνικά δρώμενα στην πόλη μας. Πώς ξεκίνησε αυτή η τόσο ξεχωριστή σταδιοδρομία;
Κατάγομαι από μια άκρως καλλιτεχνική οικογένεια καθώς είχα δύο γονείς εξαιρετικούς μουσικούς, πιανίστες και αρχιτέκτονες. Εγώ, όμως, δεν κατάφερα να κληρονομήσω το ταλέντο τους, παρόλο που ξεκίνησα με μαθήματα φλάουτου στο κρατικό ωδείο. Έτσι, προσπαθώντας να χαράξω μια διαφορετική ατραπό, ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια απέκτησα ΜΒΑ από το πανεπιστήμιο του Kingston. Yπήρξα επί σειρά ετών αθλητής και στη συνέχεια προπονητής μπάσκετ. Η ενασχόληση μου με το παγκόσμιο κίνημα που λέγεται αθλητισμός υπήρξε καταλυτική για μένα. Μεγάλο σχολείο και εμπειρία ζωής.
Ερ: Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε από τον αθλητισμό στον πολιτισμό;
Οι δύο έννοιες έχουν πολλά κοινά, και κυρίως ένα κοινό παρονομαστή που λέγεται ψυχή. Χωρίς κατάθεση ψυχής δεν γίνεται τίποτα. Πάντα ήμουν από τη φύση μου ανήσυχός και ποτέ μονοσήμαντος.
Η αγάπη μου για τις τέχνες, τον κινηματογράφο, το θέατρο την μουσική αλλά και τη φιλοσοφία τόσο μέσα από τις παραστάσεις, τις συναυλίες και τις ταινίες που παρακολουθούσα όσο και μέσα από το διάβασμα βιβλίων με αντίστοιχη θεματολογία, ήταν το εφαλτήριο για την αλλαγή.
Ερ: Τι σας τραβάει περισσότερο στο θέατρο;
Αποτελεί γενική παραδοχή ότι η αμεσότητα που υπάρχει μεταξύ του ηθοποιού με το κοινό είναι αυτό που έλκει τον άνθρωπο στο θέατρο. Το γεγονός όμως ότι μπορείς να μπαίνεις στη θέση του ρόλου, το αναπάντεχο, το ότι δεν μπορείς να ελέγξεις, εν μέρει, την ροή του έργου, όπως στον κινηματογράφο, η αλήθεια του και η αυθεντία του είναι εκείνα που με έκαναν να το αγαπήσω και να θέλω να το υπηρετήσω.
Ερ: Φαντάζομαι ότι αυτός είναι και ο λόγος που έχετε ιδρύσει και την Δραματική Σχολή «Ανδρέας Βουτσινάς», σωστά;
Η ίδρυση αυτής της σχολής αποτελεί την πραγμάτωση του ονείρου και της ιδέας που είχα πριν 14 χρόνια στο μυαλό μου. Αναζητούσα την προσωπικότητα εκείνη που θα έδινε την δική της δυναμική και το δικό της στίγμα σε αυτό που είχα κατά νου. Κατά το ταξίδι, λοιπόν, αυτό της αναζήτησης ανακάλυψα ότι ο μύθος που ψάχνω είναι πολύ πιο κοντά μου από όσα νόμιζα. Δεν έπρεπε να τον αναζητήσω ούτε στην Αθήνα ούτε σε κάποια Ευρωπαϊκή πόλη. Ήταν απλώς εδώ, στη Θεσσαλονίκη και μας χώριζαν λίγα μόνο μέτρα. Άκουγε στο όνομα Ανδρέας Βουτσινάς και ήταν ένας από τους πιο διάσημους Έλληνες σκηνοθέτες. Τον προσέγγισα, του συστήθηκα και του ανέλυσα το όραμά μου, με καθαρότητα και ειλικρίνεια. Το καθαρό μου βλέμμα και η αλήθεια μου ήταν τα δύο βασικά και σημαντικά στοιχεία που τον έκαναν να με εμπιστευτεί και πραγματικά αισθάνομαι ιδιαίτερο τυχερός και ευλογημένος που γνώρισα αυτόν τον τον ξεχωριστό άνθρωπο. Τολμώ να πω ότι γίναμε φίλοι και οι ατέρμονες συζητήσεις μας, έμειναν βαθιά χαραγμένες στη ψυχή μου.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Σε αυτόν τον χώρο που στεγάζεται η σχολή είχε τις εγκαταστάσεις της μια βιοτεχνία πλεκτηρίου, η οποία τότε έκλεινε. Ο Βουτσινάς επιθυμούσε να ιδρύσει μια δραματική σχολή κατά τα αμερικάνικα πρότυπα. Θυμάμαι ακόμα τον θυρωρό της πολυκατοικίας να τον ρωτάει χαμογελώντας «τι θα τα κάνετε τα 700 μέτρα»;
Ξεκινήσαμε αρκετά δειλά στην αρχή με θεατρικά εργαστήρια, με έναν οραματιστή για ιδρυτή τον Ανδρέα Βουτσινά και με συνιδρυτές εμένα και τον Παύλο Δανελάτο. Δεκατρία χρόνια μετά, η σχολή αυτή έχει γράψει την δική της καλλιτεχνική ιστορία σε αυτήν την πόλη και συνεχίζει.
Ερ: Ποια είναι η παρακαταθήκη που άφησε ο Βουτσινάς στην σχολή αυτή;
Σαφώς, την οντότητα του. Ο Βουτσινάς ήταν ένας πολύ μεγάλος Έλληνας σκηνοθέτης με μια μεγάλη καριέρα, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Υπήρξε μέλος του Actors Studio στην Αμερική, είχε την δική του σχολή στο Παρίσι, έχει παίξει σε διεθνείς ταινίες, ενώ έχει σκηνοθετήσει μοναδικές παραστάσεις στην Επίδαυρο, στο ΚΘΒΕ και αλλού.
Κακά τα ψέμματα, για να ξεκινήσεις μια σχολή χρειάζεσαι μια δυναμική, μια οντότητα και μια παρουσία η οποία θα ποτίσει τον χώρο με την δική της κουλτούρα. Όμως, τίποτα δεν γίνεται χωρίς σκληρή δουλειά. Για να δικαιώσεις το άτομο που σου εμπιστεύτηκε το όνομά του και την παρακαταθήκη του αλλά και τους συνεργάτες σου απαιτούνται αμέτρητες ώρες δουλειάς για το management, το marketing, την εμψύχωση, την λειτουργία, την δομή, το πρόγραμμα σπουδών και όλα τα άλλα τα οποία είναι εξίσου σημαντικά. Εδώ θέλω να σταθώ σε μια ομάδα σημαντικών ανθρώπων του Θεάτρου και της καλλιτεχνικής παιδείας ευρύτερα, που με εμπιστεύτηκαν, ήταν κοντά μου από την πρώτη στιγμή και συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Τους ευχαριστώ από καρδιάς.
Eρ: Τι το διαφορετικό έχει να δώσει η δική σας δραματική σχολή συγκριτικά με τις υπόλοιπες;
Όλες οι σχολές έχουν να δώσουν κάτι ξεχωριστό και διαφορετικό στους σπουδαστές τους. Αν θεωρώ ωστόσο ότι κάτι μας χαρακτηρίζει είναι ότι εμείς δίνουμε μεγάλη σημασία στον άνθρωπο. Καθηγητές, σπουδαστές, διοίκηση και εργαζόμενοι είμαστε μια μεγάλη παρέα. Δεν υπάρχει η έννοια του αφεντικού. Συναποφασίζουμε και κινούμαστε ομαδικά, γεγονός που αντανακλάται και στους σπουδαστές μας. Τα δεκατρία χρόνια συνεχούς λειτουργίας μας αποδεικνύουν ότι το αυτό το μοντέλο διοίκησης είναι πολύ καλό.
Ερ: Μπορεί το κλίμα να είναι πολύ καλό για όσους δρουν και αλληλεπιδρούν ήδη στο χώρο, ωστόσο ποιο είναι αυτό το στοιχείο που μπορεί να προσελκύσει έναν νέο σπουδαστή;
Καταρχήν να ξεχωρίσουμε εδώ ότι υπάρχει η δραματική σχολή που απευθύνεται σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται να πάρουν πτυχίο δραματικής σχολής αναγνωρισμένο από το Υπουργείο Πολιτισμού για να γίνουν επαγγελματίες του χώρου και υπάρχουν και τα θεατρικά εργαστήρια τα οποία αφορούν ερασιτέχνες παιδιά, εφήβους και ενήλικες κάθε ηλικίας με προγράμματα ειδικά προσαρμοσμένα στις ανάγκες του καθενός που κάνει αυτό που έχει μεράκι.
Το πρώτο κομμάτι που αφορά την δραματική σχολή, και σας μιλάω πλέον εκ πείρας γιατί έχουν περάσει, από δω εκατοντάδες παιδιά, είναι ένα άλλο Πανεπιστήμιο. Είναι παιδιά τα οποία σπούδαζαν σε άλλες σχολές όπως Νομική, Χημικό, Μαθηματικό και παρακολουθούσαν, παράλληλα, μαθήματα στην δραματική σχολή αλλά και παιδιά που δουλεύουνε. Είναι κάτι που τους έκανε να νιώθουν ολοκληρωμένοι και καλύτεροι άνθρωποι. Αν και δεν σκόπευαν να δουλέψουν όλοι στο χώρο της υποκριτικής, η ενασχόλησή τους αυτή τους έδινε ένα συγκριτικό πλεονέκτημα στην αγορά εργασίας και φυσικά τους οδηγούσε στην αυτοπραγμάτωση τους. Οπότε η δραματική σχολή αποτελεί ένα πολύ μεγάλο σχολείο και μπορεί να βοηθήσει με πολλές δυναμικές τις προσπάθειες των νέων ανθρώπων. Φυσικά υπάρχουν και αυτοί που το βλέπουν σαν αποκλειστική σπουδή, με προοπτικές καριέρας στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, την εκπαίδευση, την εισαγωγή τους με κατατακτήριες στα τμήματα Θεάτρου των Πανεπιστημίων κ.α
Από την άλλη, τα εργαστήρια αφορούν τους ερασιτέχνες, τους εραστές του θεάτρου θα έλεγα, οι οποίοι ασχέτως ηλικίας κάνουν το κέφι τους, το μεράκι τους, την αγάπη τους, κάτι που αντανακλάται στα μάτια τους, στο χαμόγελο και στη ψυχή τους. Όταν βγαίνουν μετά από ένα τρίωρο ή τετράωρο μάθημα είναι άλλοι άνθρωποι.
Ερ: Το θέατρο είναι ψυχοθεραπεία τελικά. Όμως, πέρα από την Δραματική Σχολή είστε και Πρόεδρος στο Ωδείο Βορείου Ελλάδος. Πώς προέκυψε αυτό;
Το Ωδείο είναι μια άλλη ιστορία. Είναι, όπως ανέφερα, μια οικογενειακή παράδοση. Γι αυτό σας λέω, ξεκίνησε από τον παππού μου πριν από πάρα πολλά χρόνια. Μπαίνουμε αισίως στο 78ο έτος λειτουργίας. Όλα αυτά τα χρόνια, η πόρτα του Ωδείου Βορείου Ελλάδος είναι ανοιχτή σε νέους ανθρώπους και νέες συνεργασίες. Είμαστε ευλογημένοι που συνεχίζουμε να παραμένουμε ζωντανοί και όρθιοι σε μια περίοδο που ο άνεμος συνεχίζει να είναι κόντρα, για εμάς είναι ωστόσο και μεγάλη η ευθύνη.
Ερ: Πώς καταφέρνετε να τα συνδυάζετε και τα δύο;
Και οι δύο αυτοί οργανισμοί είναι άρρηκτα συνυφασμένοι και συνδεδεμένοι με τον πολιτισμό. Συνεπώς είναι σχετικά εύκολο να συνδυαστούν τόσο μεταξύ τους όσο και με τις υπόλοιπες δραστηριότητες μου καθώς διατελώ μέλος στο ΔΣ της ΧΑΝΘ, όπου και είμαι Πρόεδρος στα Εκπαιδευτικά και Επιμορφωτικά προγράμματα. Επιπλέον, έχω την τιμή να με πλαισιώνουν πολλοί και άξιοι άνθρωποι, συνεργάτες και συνέταιροι όπως: ο Γιάννης ο Μητσόπουλος, ο οποίος είναι η καρδιά του Ωδείου και ο Παύλος ο Δανελάτος, καλλιτεχνικός διευθυντής στην Δραματική Σχολή «Ανδρέας Βουτσινάς», ο οποίος δίνει τη ψυχή του καθημερινά.
Ερ: Βλέπουμε πάρα πολλούς νέους ανθρώπους που επιθυμούν να ασχοληθούν τόσο με το χώρο της μουσικής όσο και με της υποκριτικής. Θεωρείτε ότι υπάρχει χώρος;
Οι παράγοντες είναι δύο. Πλην της τύχης η οποία διέπει διάφορους τομείς της ζωής μας, σημαντικό ρόλο παίζουν το ταλέντο αλλά και η σκληρή δουλειά.
Η σπουδή και η γνώση ασφαλώς βοηθούν αρκετά, ωστόσο πρέπει και να «το χεις», να έχεις την ικανότητα..
Το δεύτερο όμως, που είναι πιο σημαντικό ακόμα και από το ταλέντο, είναι η πολύ δουλειά και η αναζήτηση. Πρώτα η εσωτερική αναζήτηση και μετά η εξωτερική. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα παιδιών τα οποία, επειδή ακριβώς συνδύαζαν αυτά τα δύο, κάνουνε μεγάλη καριέρα τόσο εντός στο αντικείμενο το οποίο επέλεξαν τόσο στο εξωτερικό όσο και στην χώρα μας. Αυτό από μόνο του δείχνει πώς αν θέλεις μπορείς.
Ερ: Ωστόσο, τα πράγματα πιστεύετε ότι είναι ευοίωνα; Ζούμε σε μια περίοδο όπου ο πολιτισμός μπορεί να ανθίσει πίσω από μια μάσκα;
Πολύ καλή και επίκαιρη η ερώτηση σας. Συνέχεια παίρνουμε νέες οδηγίες. Η μάσκα μας προφυλάσσει μεν, μας εμποδίζει δε. Εμποδίζει την έκφραση και την λειτουργία. Είναι σημαντικό για τους εν δυνάμει καλλιτέχνες να μάθουν να προσαρμόζονται στις νέες καταστάσεις. Εγώ αυτό που τους λέω είναι να μπουν στο πετσί του ρόλου της μάσκας, να το δουν ως ένα κομμάτι του εαυτούς τους, ως κάτι θετικό. Γιατί αν το πάρουν ως κάτι που τους βαραίνει στην καθημερινότητα τους θα βρουν δυσκολίες. Φυσικά και υπάρχουν δυσκολίες και αντικειμενικές και υποκειμενικές για τον καθένα από εμάς. Όμως αν είναι υπεύθυνοι και μπουν στο πετσί του ρόλου που απαιτεί η μάσκα, πιστεύω ότι μπορούν να κάνουν πράγματα και να συνεχίσουν να χαράζουν την δική τους πορεία.
Ερ: Εκτιμώ το γεγονός ότι είστε ένας άνθρωπος που κινείται πάρα πολύ στο χώρο του πολιτισμού της Θεσσαλονίκης αλλά και ευρύτερα. Θα ήθελα να μου πείτε με το χέρι στην καρδιά, πώς βλέπετε την κατάσταση που επικρατεί όσον αφορά το πολιτιστικό προϊόν που παράγει η πόλη μας. Οι άνθρωποι εδώ πιστεύουν ότι δεν παράγεται πολιτισμός και πώς κάθετι που γίνεται είναι απλώς για το θεαθήναι. Τι ισχύει στην πραγματικότητα; Έχει να δείξει και να αναδείξει η Θεσσαλονίκη και γενικότερα η Βόρεια Ελλάδα ένα καλό πολιτιστικό προϊόν ή αν έχει αυτό κρύβεται και αποσιωπάται;
Εγώ πιστεύω ότι η πόλη έχει και προϊόν και ταλέντο και δυναμική και υπάρχουν αρκετοί για να σας το επιβεβαιώσουν. Πιστεύω όμως πώς όλοι θα συμφωνούσαμε με την άποψη ότι στην πόλη υπάρχουν στεγανά και σημεία, τα οποία δεν αφήνουν ανθρώπους και ομάδες με ταλέντο να εξελιχθούν όσο πρέπει. Παρατηρούμε όμως πώς αυτό σταδιακά αλλάζει. Αν όμως επιθυμούμε να αλλάξει αυτό περισσότερο χρειάζεται η πολιτεία να συνδράμει περισσότερο. Δυστυχώς και μετά λύπης μου το λέω ότι λειτουργεί η πολιτεία αθηνοκεντρικά. Τόσο οι δήμοι με τις αντίστοιχες αντιδημαρχίες Πολιτισμού όσο και το ΥΜΑΘ με την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας οφείλουν να συμβάλουν στην περαιτέρω ανάπτυξη του πολιτιστικού προϊόντος αναδεικνύοντας ανθρώπους της νέας γενιάς όλων των παραστατικών τεχνών. Βέβαια για να είμαστε και ακριβοδίκαιοι, όλοι οι παραπάνω φορείς έχουν αρχίσει να παίρνουν πρωτοβουλίες κάνοντας αρκετά και σημαντικά πράγματα επικεντρώνοντας παράλληλα το ενδιαφέρον τους σε καλλιτέχνες από την Β. Ελλάδα. Μπορούμε και όλοι θέλουμε πιστεύω, καλύτερες μέρες για τη πόλη μας και για την Μακεδονία ευρύτερα.
Ερ: Εσείς δίνετε την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους για να αναδειχθούν τόσο μέσα από την Δραματική Σχολή όσο και μέσα από το Ωδείο;
Στο μέτρο και στο βαθμό που μπορούμε, συμμετέχουμε σε ευρωπαϊκά προγράμματα, ανταποκρινόμαστε σε προσκλήσεις και προκλήσεις (όταν μας καλούν), δίνοντας χώρο, χρόνο και βήμα σε νέους καλλιτέχνες. Στο Ωδείο Βορείου Ελλάδας λειτουργούν 4 ορχήστρες οι οποίες απαρτίζονται από άτομα ανεξαρτήτου ηλικίας, από μικρά παιδιά μέχρι και ενήλικες Αυτές οι ορχήστρες κάνουν εμφανίσεις σε ένα ευρύ κοινό. Ακόμα στη δραματική σχολή «Ανδρέας Βουτσινάς» δίνουμε υποτροφίες σε παιδιά τα οποία έχουν τις δυνατότητες. Αυτή τη στιγμή γίνονται δωρεάν μαθήματα στα παιδιά που επιθυμούν να λάβουν μέρος στις εισαγωγικές εξετάσεις είτε εδώ είτε οπουδήποτε αλλού. Νιώθουμε, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ότι είμαστε σαν δύο βάρκες στον ωκεανό που προσπαθούν να στηρίξουν και να βάλουν επάνω στο μεγάλο σκάφος του πολιτισμού όσο περισσότερους ταξιδιώτες μπορούμε.
Ερ: Μιλήσατε για υποτροφίες. Τι είδους υποτροφίες είναι αυτές;
Οι υποτροφίες αποτελούσαν επιθυμία του ιδρυτής μας. Ο Ανδρέας Βουτσινάς είχε την επιθυμία να δίνονται υποτροφίες με το όνομα του σε συγκεκριμένο αριθμό παιδιών που θα περνάνε από οντισιόν από μια επιτροπή, η οποία θα απαρτίζεται από καθηγητές της σχολής. Έτσι oι υποψήφιοι έχουν την δυνατότητα να αποκτήσουν, κατά περίπτωση, πλήρη η μερική υποτροφία. Αυτό είναι κάτι που μας ξεχωρίζει από άλλους φορείς. Ο θεσμός των υποτροφιών υπάρχει εδώ και 13 χρόνια. Αυτό που δεν ξέρει ο κόσμος είναι πώς ακόμα και σε περιπτώσεις ισοψηφίας ποτέ δεν παίρνουμε λιγότερους. Συνήθως, επιλέγονται τουλάχιστον 7 άτομα ετησίως για να λάβουν τις υποτροφίες «Ανδρέας Βουτσινάς». Ωστόσο, έχουμε φτάσει σε σημείο, για παράδειγμα πέρσι, να πάρουμε 11 άτομα επειδή η βαθμολογική απόσταση μεταξύ των τελευταίων εισαχθέντων ήταν πολύ μικρή.
Ερ: Τα κριτήρια επιλογής είναι εισοδηματικά ή καλλιτεχνικά;
Τα κριτήρια επιλογής είναι καλλιτεχνικά. Οι υποψήφιοι προετοιμάζονται, και η οντισιόν είναι ανοιχτή σε όλους. Κατά βάση επιλέγουμε εκείνους που η επιτροπή θεωρεί ότι έχουν το συγκεκριμένο χάρισμα. Παρόλα αυτά αν εντοπίσουμε στην πορεία ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την σχολή με μεράκι, πάθος, συνέπεια και σημειώνουν πρόοδο αλλά αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα εκεί επιδεικνύουμε μια άλλη ευαισθησία, κάτι που είναι γνωστό και στο ευρύτερο κοινό της πόλης.
Ερ: Μιας και έχουμε την τιμή να σας φιλοξενούμε στην «Πηγή Παιδείας», πείτε μας τι σημαίνει για εσάς πηγή παιδείας;
Ωραία ερώτηση. Από μια πηγή ξεκινάνε όλα. Η παιδεία και η καλλιέργεια είναι δύο σημαντικές λέξεις που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο. Τις διαφοροποιώ από τις λέξεις μόρφωση και γνώση γιατί έτσι έχω μάθει από μικρός.
Και γνώση να έχεις και 100 τίτλους σπουδών να έχεις, αν δεν είσαι πεπαιδευμένος και καλλιεργημένος δεν μπορείς να εξελιχθείς, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και να αντιληφθείς τι γίνεται δίπλα σου. Είναι απαραίτητο να αποκτήσεις ενσυναίσθηση, να μπορείς να μπαίνεις στη θέση του άλλου.
Ερ: O πολιτισμός είναι παιδεία;
Όχι απαραίτητα. Ο πολιτισμός δεν είναι παιδεία. Ο πολιτισμός περιέχει την έννοια της παιδείας μεν αλλά δεν είναι παιδεία. Αντίθετα η παιδεία είναι πολιτισμός. Ο πολιτισμός για μένα έχει να κάνει με τον πολιτισμό που επιδεικνύουμε στην καθημερινή μας ζωή. Έχει να κάνει με το πως κοινωνιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους και το πως συμπεριφερόμαστε από την ώρα που θα σηκωθούμε μέχρι την ώρα που θα ξεκουραστούμε.
Ερ: Είναι πολιτισμένοι οι Έλληνες σήμερα;
Θέλω να πιστεύω ότι η νέα γενιά είναι πολιτισμένη. Οφείλω όμως να πω και λυπάμαι που το λέω ότι το μεγαλύτερο πολιτισμό και ευγένεια τους συναντώ σε ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Εγώ που είμαι 57 ετών όπου και να κάτσω, όπου και αν βρεθώ θα μιλήσω στον άλλο στον πληθυντικό και θα σταθώ με σεβασμό απέναντι του. Αυτό δεν βλέπω να το κάνουν οι νέοι. Πρέπει να υπάρχει ο πολιτισμός της καθημερινότητας, ο οποίος δεν διδάσκεται ούτε στα σχολεία ούτε στις δραματικές σχολές ούτε πουθενά. Πρέπει λοιπόν να μάθουν μέσα από την οικογένεια να έχουν ευαισθησίες, να μάθουν το πώς θα γίνω καλύτερος άνθρωπος και πιο ευγενικός. Η ευγένεια είναι πολύ μεγάλη αρετή.
Ερ: Ξεκινάει μια σχολική χρονιά εξαιρετικά περίεργη και δύσκολη γεμάτη προκλήσεις. Ποιο είναι το μήνυμα που εσείς θέλετε να περάσετε;
Το μήνυμα που επιθυμώ να περάσω είναι μια αρχή που διέπει ολόκληρη της ζωή μου. Έχω δει ανθρώπους που καβαλάν το καλάμι, που έχουν έπαρση και ύφος γιατί βρέθηκαν κάπου, κάπως, κάποτε σε κάποιες θέσεις και νόμιζαν ότι έκαναν κάτι φοβερό. Αρχή μου λοιπόν και αξίωμα ζωής για μένα είναι η εξής φράση: «όλοι έχουμε ανάγκη όλους». Είναι κάτι με το οποίο ζω και βιώνω. Αν το βιώσει και ο άλλος απέναντι μου θα είμαστε πολύ καλύτερα και οι δύο, γιατί έτσι θα μπορέσουμε να κρατηθούμε καλύτερα και περισσότερο μεταξύ μας. Και αν αυτό γίνει δόγμα, αν και αντιδογματικός, είναι κάτι που θα βελτιώσει την ζωή μας και θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα, ειδικά σε αυτήν την τόσο δύσκολη περίοδο όπου κολυμπάμε σε αχαρτογράφητα νερά.
Εύχομαι από καρδιάς η «Πηγή» σας, να μην στερέψει ποτέ…
Έχει ανάγκη ο κόσμος μας από τέτοιες πηγές..
Στοιχεία επικοινωνίας:
Ανώτατη Δραματική Σχολή «Ανδρέας Βουτσινάς»
