Η Βιργινία Παγουλάτου – Βλάχου δεν ήταν μια τυχαία προσωπικότητα στον χώρο του ξενόγλωσσου βιβλίου, και στην εκμάθηση των Αγγλικών. Νομίζω πως μαζί με τον Γιάννη Μπουκουβάλα των εκδόσεων Littera ήταν δύο πολύ σημαντικοί άνθρωποι που βοήθησαν με το έργο τους όλους εμάς τους καθηγητές Αγγλικών να γίνουμε λίγο καλύτεροι και να διδάξουμε την γλώσσα όσο πιο καλά μπορούμε.
Όπως όλες οι δουλειές, έτσι και αυτή έχει μέσα της την έννοια της « παλιοδουλειάς». Δυστυχώς, το άγχος της καθημερινής προσπάθειας για το καλύτερο, της αέναης απόπειρας για να βρούμε τον καλύτερο τρόπο να μεταδοθεί η γνώση από αυτόν που την ξέρει, προς αυτόν που την χρειάζεται, την κατέβαλλε οριστικά. Όπως γίνεται συνήθως. Σκεφτείτε πως αυτή η προσπάθεια θα πρέπει να γίνει όχι μόνο στα μεγάλα τα επίπεδα, αλλά και στα μικρά. Θα πει κανείς πως η δουλειά είναι εύκολη, αλλά θα πέσει τραγικά έξω. Δεν υπάρχει ευκολία σε τέτοια πράγματα. Αν υπήρχε έστω και δόση ευκολίας, η φήμη θα είχε ξεθωριάσει, η προσπάθεια θα ήταν όλο και μικρότερη, η αποδοχή θα ήταν δυσανάλογη. Κι όμως, η συγκεκριμένη ξεπερνούσε συνεχώς όλα τα εμπόδια και προσέφερε πολλά βιβλία, ένα τρομερά μεγάλο έργο που η μοίρα του μπορεί να το θέλει σε λίγο καιρό από τώρα να είναι « ξεπερασμένο», ή « βάση για να δοθεί μια άλλη πλευρά οπτικής στα πράγματα», αλλά η ουσία θα είναι μία και μοναδική: Τα βιβλία της, και ο τρόπος παρουσίασης των γραμματικών φαινομένων ή των λεξιλογικών παρατηρήσεων θα μείνουν ως μια βάση για να έχουμε όλοι εμείς την δυνατότητα να καλυτερεύσουμε την δουλειά μας. Γιατί στο τέλος, όταν οι άνθρωποι φεύγουν, τα έργα τους είναι αυτά που παραμένουν ζωντανά, όσο και αν θα φτάσει σε κάποια φάση η στιγμή να θεωρηθούν « παλιομοδίτικα».
Η συγγραφική δουλειά έχει πολλές περισσότερες ευθύνες απ’ όσες φανταζόμαστε. Δεν είναι σε καμιά περίπτωση κάτι το εύκολο. Εκτίθεσαι. Πρέπει να γίνεις κατανοητός, σαφής, με όσο το δυνατόν ζωντανό και γλαφυρό τρόπο παρουσίασης. Η εκλιπούσα τα κατάφερε μια χαρά σε αυτό το κομμάτι. Και είχε πάντα τον τρόπο να δημιουργεί βιβλία ενδιαφέροντα όσο το δυνατόν. Αρκετοί από εμάς πολλές φορές διατυπώσαμε ενστάσεις. Η ίδια γινόταν καλύτερη όσο περνούσαν τα χρόνια. Λογικό 100%. Δεν είχαν καμία σχέση οι παλιότερες δουλειές της με τις τωρινές, κι αυτό γιατί ήταν διαφορετικές οι ανάγκες του « τότε» με του «τώρα».
Η Τζίνα μπορεί να μην είναι πλέον μαζί μας, αλλά ας είναι σίγουρη πως θα κρατήσουμε αρκετά πράγματα από το έργο της, και από τα βιβλία της. Άλλωστε αρκετοί από εμάς ήδη το κάνουμε και ας μην είχαμε ποτέ την ευκαιρία να της το πούμε.
Δ. Παπαδόπουλος
