Είναι ευρέως κατανοητό και αποδεκτό πως η παραμονή στο σπίτι για ένα χρονικό διάστημα μπορεί κατά περιόδους να γεννήσει σε πολλά άτομα αισθήματα άγχους, μελαγχολίας, ακόμη και τάσεις φυγής. Ως τελειόφοιτη στο τμήμα Ψυχολογίας του ΑΠΘ επικοινωνώ το παρόν διάστημα με αρκετούς οι οποίοι για πρώτη φορά αναγκάστηκαν να έρθουν αντιμέτωποι με όλα όσα καιρό τώρα απέφευγαν, όπως η δυσκολία στη διαχείριση των σχέσεων της οικογένειας, η ακαταστασία στο χώρο τους ή τα deadlines της δουλειάς τους. Αυτό το οποίο συμβουλεύω είναι να αποδεχτούμε καθετί θεωρούμε εμπόδιο και έπειτα ενισχύοντας την αίσθηση της ψυχραιμίας να κοιτάξουμε και τις δύο πλευρές του νομίσματος. Έτσι, αφού αναλύσουμε τα αρνητικά στοιχεία που μας πανικοβάλλουν ας δούμε τί μπορούμε να κάνουμε για τις θετικές εναλλακτικές προτάσεις οι οποίες κρύβονται πίσω από αυτά.
Είναι λοιπόν εξίσου κατανοητό ότι η συνθήκη της καραντίνας είναι παροδική, πραγματοποιείται με στόχο το συλλογικό καλό και φυσικά μετά το πέρας αυτής όλοι θα μπορούμε υγιείς και ασφαλείς πια να επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας. Μέχρι όμως εκείνη τη μέρα ας σκεφτούμε κάποιους τρόπους να απασχολήσουμε δημιουργικά τον εαυτό μας ώστε να τον αποτρέπουμε από τυχούσες αρνητικές σκέψεις. Μία από τις πιο παραγωγικές κατ’ εμέ ενασχολήσεις μεταξύ άλλων είναι και το διάβασμα. Πόσο καιρό τώρα λέγατε να αρχίσετε κάποιο βιβλίο, μα δε βρίσκατε το χρόνο; Η καραντίνα σας δίνει μια πολύ καλή ευκαιρία να το κάνετε. Και αν δεν έχετε αποφασίσει τί θα θέλατε να διαβάσετε έχω συγκεντρώσει παρακάτω κάποια έργα καθένα από τα οποία εντάσσεται και σε ένα διαφορετικό λογοτεχνικό είδος.Το πρώτο βιβλίο που θα πρότεινα αφορά την ιστορική λογοτεχνία και είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό της, «Τα ματωμένα χώματα» της Διδώς Σωτηρίου. Ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά, ιστορικά έργα το οποίο παρουσιάζει τη φρίκη και την τραγικότητα του πολέμου, περιγράφοντας τη ζωή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας φτάνοντας μέχρι τις συνθήκες που επικρατούσαν στα Αμελέ Ταμπουρού, δηλαδή τα οθωμανικά τάγματα εργασίας, τη Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά και την προσφυγιά. Στις σελίδες του αντανακλώνται προσωπικά βιώματα της συγγραφέως που αποκόμισε ζώντας από κοντά εκείνες τις στιγμές και αποτελεί ένα ιστορικό κειμήλιο της σύγχρονης ελληνικής και όχι μόνο Ιστορίας μας.
Μία στροφή από την Ελληνική προς την Αμερικανική λογοτεχνία οδηγεί στο διήγημα του Ουίλιαμ Φώκνερ «Ο αχυρώνας φλέγεται». Για μένα είναι ένα έργο που πέρα από το βασικό δίλημμα του κεντρικού ήρωα Σάρτυ ανάμεσα στην υποταγή στον αυταρχικό του πατέρα ή την υποδούλωση σε μια κοινωνία ταξική και τοξική ταυτοχρόνως αναδύει στην επιφάνεια ορισμένα ιδιαιτέρως σημαντικά ζητήματα στα οποία αξίζει να σταθεί κανείς και να ερευνήσει τη φύση και εξέλιξή τους αγγίζοντας κομμάτια του χθες, αλλά και του σήμερα. Πώς μπορείς να εναντιωθείς στους προγόνους και τον ίδιο σου τον πατέρα επιλέγοντας μια διαφορετική φύση; Μα ακόμη και αν το κάνεις θα βρεθείς αντιμέτωπος με ένα πεπρωμένο αυστηρά εξαρτώμενο από την παραδοσιακή δομή της κοινωνίας σου ή μήπως και όχι;
Φυσικά, δε θα μπορούσε να λείπει από το αφιέρωμά μου κάποιο βιβλίο της Άλκης Ζέη η οποία πριν λίγο καιρό μας αποχαιρέτησε παντοτινά αφήνοντας όμως πίσω της πλούσια πνευματική κληρονομιά. Από όλα τα παιδιά της, διάλεξα το «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» ίσως γιατί ήταν ένα από τα τελευταία έργα όπου η ίδια αφηγείται τα πρώτα είκοσι πέντε χρόνια ζωής της γεμάτα βιώματα και εμπειρίες συνοδευόμενα από φωτογραφικό υλικό με ιστορική και πολιτισμική αξία. Η Άλκη άλλωστε είναι από τις λίγες συγγραφείς που είχε το προσόν να κάνει τα έργα της να διαβάζονται από όλες τις ηλικίες.
Τέλος θα ήθελα να προτείνω δύο έργα που ανήκουν σε δύο εξαιρετικούς συντοπίτες, Θρακιώτες δημιουργούς και φίλους. Το βιβλίο «Μια άλλη ευκαιρία» του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη, το οποίο είχα την τιμή να παρουσιάσω το 2017 στον Ιανό της Θεσσαλονίκης, πρόκειται για ένα έργο που με την πλοκή, τους ήρωες, μα και το ξεχωριστό του τέλος συμπαρασύρει τον αναγνώστη να ταυτιστεί με κάποιο από τα πρόσωπα καθρεφτίζοντας στην πορεία τους τα δικά του προσωπικά διλήμματα και ανησυχίες.
Από την άλλη, το έργο «Ύσσωπος» του ποιητή Γιώργου Κιουρτίδη είναι μια ποιητική συλλογή που ξεχώρισα ανάμεσα στα υπόλοιπα έργα του, καθώς το ύφος και τα μηνύματα που περνά καθένα από τα ποιήματα που το απαρτίζουν με αποκορύφωμα τη Ματαιοδοξία, τον Αποχαιρετισμό στο πριν και φυσικά τον Ύσσωπο τοποθετεί τον αναγνώστη στο κέντρο των δικών του φιλοσοφικών αναζητήσεων ώστε να δώσει απάντηση στα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα ερωτήματα της ζωής μας.
Όποιο από τα παραπάνω έργα και αν διαλέξετε είμαι βέβαιη πως θα χαθείτε στους νέους κόσμους της φαντασίας οι οποίοι ανοίγονται μπροστά σας. Γι’ αυτό λοιπόν μην αργείτε, διανύστε τους!
*Η Βαλέρια Σιβούδη γεννήθηκε το 1997 στην Αλεξανδρούπολη και κατάγεται από το Διδυμότειχο Έβρου. Είναι φοιτήτρια Ψυχολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.), ενώ παράλληλα δραστηριοποιείται με τη συγγραφή ποιημάτων, άρθρων και κριτικών. Έχει συνεργαστεί με λογοτεχνικά περιοδικά, όπου έχει δημοσιεύσει κριτικές βιβλίων ελληνικής και διεθνούς βιβλιογραφίας, άρθρα γνώμης και συνεντεύξεις. Τον Μάιο του 2018 εκδόθηκαν δύο ποιήματά της, η Μοναξιά του Ποιητή (2013) και τα Ανείπωτα Λόγια (2014) τα οποία συμπεριλήφθηκαν στο βιβλίο «Σύγχρονη Ανθολογία της Νέας Ελληνικής Ποίησης» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της Νέας Διάστασης.Έχει λάβει, επίσης μέρος σε παρουσιάσεις βιβλίων. Ακόμη, συμμετέχει σε διεπιστημονικές ημερίδες με θέματα που σχετίζονται με τον κλάδο της Ψυχολογίας και είναι εθελόντρια σε Συλλόγους και Ομάδες παρέχοντας κλινική και συμβουλευτική υποστήριξη σε άτομα που το έχουν ανάγκη. Σύμφωνα με την ίδια, κυρίαρχος στόχος της ως Ψυχολόγος είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους «να απαλλαγούν από τα δεινά της σύγχρονης πραγματικότητας βοηθώντας τους να βρουν την ψυχική τους ισορροπία και γαλήνη».
