συνέντευξη στην Μαριάννα Μανωλοπούλου
Η Λένα Μαντά γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήρθε στην Ελλάδα σε μικρή ηλικία. Σπούδασε νηπιαγωγός χωρίς όμως να ασκήσει το επάγγελμα. Είχε δικό της θίασο κουκλοθέατρου, με έργα δικής της συγγραφής, δημοσίευε άρθρα σε τοπικές εφημερίδες ενώ διετέλεσε και διευθύντρια προγράμματος σε ραδιοφωνικό σταθμό των βορείων προαστίων. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Βραβεύτηκε «Συγγραφέας της Χρονιάς» το 2009 και το 2011 από το περιοδικό Life & Style. To 2016 της απονεμήθηκε το Βραβείο Κοινού των βιβλιοπωλείων PUBLIC, στην κατηγορία «Ηρωίδα-Έμπνευση», για το μυθιστόρημά της ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες ενώ συνολικά έχουν πουληθεί περισσότερα από 2 εκατομμύρια αντίτυπα στην Ελλάδα. Η Λένα Μαντά δίνει στην Πηγή Παιδείας μια συνέντευξη εφ΄ όλης της ύλης…
Ερ: H έναρξη του συγγραφικού σας έργου δρομολογείται από το 2001 μέχρι και σήμερα. Μια συγγραφική πορεία αρκετών χρόνων με τεράστια επιτυχία στο αναγνωστικό κοινό όλων των ηλικιών. Κατά πόσο θεωρείτε ότι οι στόχοι ή οι λόγοι που ξεκινήσατε την συγγραφή έχουν υλοποιηθεί έως τώρα;
Δεν υλοποιήθηκε στόχος, γιατί δεν υπήρχε! Ποτέ δεν δήλωσα ότι θα γίνω συγγραφέας, ποτέ δεν το επιδίωξα και σίγουρα δεν κυνήγησα την όποια επιτυχία. Τα κείμενα μου, ο άντρας μου τα έτρεξε σε εκδοτικούς, εκείνος επέμενε ότι δεν έπρεπε να μείνουν σ’ ένα συρτάρι… Οι λόγοι όμως για τους οποίους άρχισα να γράφω υπάρχουν ακόμα και συνοψίζονται σε μία και μία μόνη φράση: Γράφω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς! Και εξηγούμαι: Γράφω γιατί μόνο χαμένη στις ιστορίες μου νοιώθω πληρότητα, ευδαιμονία, ικανοποίηση!
Ερ: Δεν μπορείτε χωρίς τα δικά σας κουτάκια, αν δεν θέτετε τα προσωπικά σας όρια σε κάθε τι. Τι μπορεί να σας φέρει πραγματικά εκτός ορίων; Περιγράψτε μας μια στιγμή που βρεθήκατε «εκτός ορίων» είτε στη προσωπική σας ζωή είτε στην επαγγελματική.
Ναι, έχω πολλά κουτάκια, αυτή είναι η αλήθεια και τα όρια θεωρώ ότι με προστατεύουν και τιθασεύουν το παρορμητικό του χαρακτήρα μου. Μεγάλη αλήθεια επίσης, είναι ότι το να βρεθώ εκτός ορίων, είναι πανεύκολο! Όχι τόσο στην επαγγελματική μου ζωή, γιατί εκεί σκέφτομαι καλά κάθε μου κίνηση. Στην προσωπική μου ζωή, έχω βρεθεί πολλές φορές εκτός εαυτού και σε όλες αιτία ήταν η προστασία της οικογένειάς μου. Αν οποιοσδήποτε πειράξει ή έστω δείξει πρόθεση να πειράξει τον άντρα μου ή τα παιδιά μου, τότε όλοι βλέπουν μια Λένα που απλά δεν αναγνωρίζουν! Η λέξη θηρίο, είναι πολύ φτωχή για να με περιγράψει…
Ερ: Συνεχίζετε τη “συγγραφή του Αγαπημένου ημερολογίου” στο daisy.gr και μετά τη καραντίνα. Ποια είναι η βαθύτερη ανάγκη σας και για πόσο διάστημα σκέφτεστε να το συνεχίσετε;
Το «Αγαπημένο μου ημερολόγιο» είχε ήδη ολοκληρωθεί, όταν η Μαργαρίτα Δρούτσα που είναι καλή φίλη, ξεκίνησε το daisy και μου ζήτησε να γράφω εκεί κείμενα. Μου αρέσουν οι νέοι άνθρωποι που προσπαθούν και γι’ αυτό δέχτηκα ν’ αναβιώσω κάτι που ο κόσμος είχε αγαπήσει πολύ. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα συνεχίσω, αλλά με την καθημερινότητα να τρέχει και τις αναμνήσεις μου, υπάρχει πάντα υλικό!
Ερ: Το βιβλίο σας «Οι τρεις άσοι», μέσα σε δυο μήνες, οδηγήθηκαν σε ανατύπωση και η κυκλοφορία τους πάει πολύ καλά όπως όλα τα βιβλία σας. Ποιο θεωρείτε ότι είναι το ιδιαίτερο στοιχείο του συγκεκριμένου βιβλίου;
Ποτέ δεν σκέφτηκα γιατί ένα βιβλίο μου αρέσει περισσότερο από κάποιο άλλο. Η ανάγνωση είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό και κάθε αναγνώστης βρίσκει «ν’ ακουμπήσει» την ψυχή του αλλού… Το συγκεκριμένο αγαπήθηκε ίσως γιατί μιλάει για την ανδρική φιλία…
Ερ: Ποιοι οι δικοί σας «Τρεις άσοι» κυρία Μαντά; Τι σημαίνουν τα «Πέντε κλειδιά» τελικά για εσάς; Πώς θα ήταν το δικό σας «Σπίτι δίπλα στο ποτάμι» και που θα ήταν το επόμενο ταξίδι για εσάς, πέρα από τη Βενετία;
Οι δικοί μου τρεις Άσοι όπως, όχι μόνο τα πέντε αλλά όλα τα κλειδιά της ευτυχίας, είναι μόνο η οικογένειά μου και οι ελάχιστοι φίλοι μου. Ανάμεσα τους και καθώς με περιβάλλει η αγάπη τους, νοιώθω ευτυχισμένη. Όσο για «Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι», για μένα είναι το σπίτι μου στο Καπανδρίτι. Κάθε φορά που φεύγω και επιστρέφω σε αυτό, νοιώθω πως είμαι ασφαλής. Είναι το κάστρο μου. Δεν ξέρω ποιος θα είναι ο προορισμός του επόμενου ταξιδιού μου, αλλά ξέρω ότι θα με συνεπάρει, όπως κάθε ταξίδι γιατί το κάνω με το μυαλό και την ψυχή μου! Επίσης πάντα, δίνω αυτό που θέλω να δώσω σε κάθε σελίδα, σε κάθε λέξη! Γιατί μόνο έτσι λειτουργώ! Γράφω ότι μου αρέσει εμένα να διαβάζω!
Ερ: Με ποιον ήρωα σας έχετε «τσακωθεί» περισσότερο και γιατί; Ποιο είναι δυσκολότερο “τέλος” που έχετε δώσει για να αποχωριστείτε τους ήρωες σας και γιατί;
Χωρίς να χρειαστεί ν’ αναρωτηθώ, θα σας απαντήσω ότι η ηρωίδα με την οποία δεν τα πήγα καθόλου καλά, ήταν η Ηρώ, από το «Όσο αντέχει η ψυχή». Ήξερα από την αρχή τι χαρακτήρα δημιούργησα, αλλά οι επιλογές της με κούρασαν και η ηττοπάθεια της μ’ εκνεύρισε. Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να την ταρακουνήσω να ξυπνήσει και ν’ αντιδράσει! Το πιο δύσκολο τέλος, ήταν τότε στο «Βαλς με δώδεκα θεούς»… Η πορεία της Ελπίδας ήταν μονόδρομος κι όμως με πονούσε πολύ που έπρεπε να το τελειώσω έτσι.. Πέρασαν χρόνια για να το ξαναδιαβάσω αυτό το βιβλίο…
Ερ: Ποιο είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι που αφορούν το συγγραφικό σας έργο τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο; Πότε να περιμένουμε το νέο σας βιβλίο;
Το επόμενο βιβλίο μου, έχει ήδη παραδοθεί στις εκδόσεις Ψυχογιός και θα κυκλοφορήσει τον προσεχή Μάιο. Στόχοι δεν υπάρχουν, ούτε σχέδια. Είναι η εποχή που ξεκουράζω το μυαλό μου, διαβάζω πολλά βιβλία και αποφεύγω κάθε σκέψη που μπορεί να οδηγήσει σε βιβλίο! Είμαι σε…αγρανάπαυση έστω και με το ζόρι!
Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για αυτή την συνέντευξη που μας παραχωρήσατε στο «Πηγή Παιδείας» κ. Μαντά για το χρόνο σας και την προθυμία σας. Σας ευχόμαστε κάθε προσωπική και επαγγελματική επιτυχία, να συνεχίζετε να βάζετε το δικό σας “ λιθαράκι” στο συγγραφικό περιβόλι. Εύχομαι ολόψυχα μέσα από την διαρκή εξέλιξη της δουλειάς σας να συνεχίσετε να μας γεμίζετε με όμορφα συναισθήματα.
