«‘Hταν μια φορά και ένα
ν καιρό ο δάσκαλος…» Ένα επάγγελμα που από την αρχαιότητα θεωρούνταν ένα λειτούργημα στην κοινωνία. Ο δάσκαλος θεωρούνταν ένα από τα πιο σεβαστά άτομα της κοινότητας των ανθρώπων μαζί με το γιατρό, τον παπά και το δήμαρχο. Και ενώ αυτά τα επαγγέλματα διατηρούν ακόμη και σήμερα την αίγλη τους και αποσπούν θετικά λόγια για το έργο τους, δεν ισχύει το ίδιο για τους δασκάλους και τους καθηγητές. Οι εποχές, καλώς ή κακώς, έχουν αλλάξει αλλά δυστυχώς έχουν αλλοιωθεί και οι αξίες που είχαμε και πλέον σχεδόν όλοι απαξιώνουν τη δουλειά και τον κόπο του δασκάλου και του καθηγητή.
Πολλοί είναι οι λόγοι που έχουν οδηγήσει σε αυτό το αποτέλεσμα. Ο πρώτος και βασικότερος έχει να κάνει με τις παροχές που παρέχει ή καλύτερα δεν παρέχει το ίδιο το κράτος. Όταν ο μισθός μειώνεται αλλα η δουλειά όχι μόνο δεν μειώνεται, αλλά γίνεται με τα χρόνια όλο και πιο απαιτητική, τότε αρχίζει να μειώνεται η απόδοση και το ενδιαφέρον του δασκάλου. Αρχίζει σιγά σιγά να σκέφτεται πως αρκεί απλά να “ βγάλει” την ύλη και πως αυτό αρκεί για να περάσει ο μαθητής τις εξετάσεις ή να πάρει κάποια πιστοποίηση. Και αυτό γιατί το ίδιο το σύστημα είτε στα ελληνικά είτε στη διδασκαλία ξένων γλωσσών δίνει έμφαση ,από το δημοτικό ακόμη, στις πανελλήνιες εξετάσεις και στην απόκτηση του lower. Καμία διάθεση για γνώση και εργασίες πέρα από την ύλη.
Δεν πρέπει να παραλείπεται καμία σελίδα γιατί τι θα γίνει αν το βρουν μπροστά τους οι μαθητές στις εξετάσεις; Οπότε μένουν σε αυτά που πρέπει να γίνουν μέσα στην τάξη χωρίς να παρέχουν γνώσεις που θα βοηθήσουν τα παιδιά στις δυσκολίες της ζωής. Βέβαια ακόμη και όταν το μεράκι υπάρχει, όταν δεν υπάρχουν στα σχολεία οι υλικοτεχνικές υποδομές, υπολογιστές, ίντερνετ, προτζέκτορες, μελάνι και χαρτί για φωτοτυπικό τότε η σκέψη «δε βαριέσαι» γίνεται ακόμα πιο έντονη.
Φυσικά και οι γονείς τα τελευταία χρόνια νιώθουν, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, πως έχουν τις ίδιες γνώσεις και ικανότητες με τον δάσκαλο και αυτό κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Θεωρούν πως δεν κάνει τίποτα σπουδαίο και πως αυτά που διδάσκονται μέσα στην τάξη θα μπορούσαν με πολλή μεγάλη ευκολία και με το ίδιο πετυχημένο αποτέλεσμα να τα διδάξουν και οι ίδιοι τους στα παιδιά. Οπότε υποτιμούν και πολλές φορές προσβάλλουν το δάσκαλο και τη δουλειά του.
Ευτυχώς όμως αυτά που περιγράφονται δεν αποτελούν τον κανόνα αλλά την εξαίρεση. Η απαξίωση του επαγγέλματος είναι δεδομένη όμως οι περισσότεροι δάσκαλοι και καθηγητές παρόλο που έχουν να αντιμετωπίσουν όλες αυτές τις δυσκολίες δεν επιθυμούν να παραμείνουν στα «πρέπει» αλλά θέλουν να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό και το «κάτι» παραπάνω έτσι ώστε να βγάλουν στην κοινωνία άξιους και μορφωμένους ανθρώπους. Νέους που θα έχουν τις γνώσεις ,τους τρόπους, την παιδεία και την ευγένεια να αντιμετωπίσουν την ίδια τη ζωή.
Που βρίσκονται όμως όλοι αυτοί οι καλοί δάσκαλοι ίσως να αναρωτιέστε. Αν αρχίσουμε να βλέπουμε με πιο θετικό τρόπο την δουλειά που γίνεται μέσα στην τάξη και αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πως θα ήταν και πως θα λειτουργούσαμε εμείς μέσα σε μια τάξη με τόσα παιδιά και τις διαφορετικές ανάγκες που έχουν, τότε νομίζω πως θα τους ανακαλύπταμε δίπλα μας.
MAΡΙΑ ΜΑΛΑΚΟΥ
