Και ποιο το νόημα της 25ης Μαρτίου;…
Μην μου πείτε πως δεν την έχετε ακούσει ποτέ αυτήν την φράση. «Ποιο είναι το νόημα;» Δεν ξέρω τι εννοούν πραγματικά, όσοι το ρωτούν. Τι καταλαβαίνουν; Τι θέλουν να μας πούνε; Γιατί να μιλάμε για την 25η Μαρτίου; Και γιατί θα πρέπει να μιλάμε; Όταν απορούν και θεωρούν πως τζάμπα χάνεται χρόνος για τέτοιου είδους συζητήσεις, τι θαρρούν; Πώς είναι ας πούμε καλύτερο να μιλήσουμε για το πνευματικό επίπεδο του Ντάνου και της Ευριδίκης Βαλαβάνη, και το κατά πόσο η Σάρα Εσκενάζι έχει πάρει το τούτο του πατέρα της, από την εποχή ακόμα που έπαιζε στον «Συμβολαιογράφο», και υπάρχουν κανά δυο που απορούν πώς είναι δυνατόν να αρέσει η Σάρα που είναι σαν τον Μπραντ Πιτ όταν έπαιζε στο «Θέλμα και Λουίζ»;
Να σοβαρευτούμε λίγο. Το πρόβλημα με αυτές τις γιορτές τις περιορισαμε.. Ένα ποίημα, ένα τσολιαδάκι, στην καλύτερη περίπτωση ένα μικρό θεατρικό, είχα παίξει και εγώ κάποτε σε ένα τέτοιο, βέβαια! Και μάλιστα είχα παίξει ρόλο villain, τον κακό, που ερχόταν στο χωριό, να πάρει για γενίτσαρο τον μικρό Παναγή! Μετά με φάγανε τα κυκλώματα!
Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Η ελληνική εκπαίδευση όλα τα έδινε στο πιάτο, και όλα τα έδινε όπως τα λέει το αναλυτικό πρόγραμμα, διότι σαν τον κατάλληλο μπούσουλα δεν έχει να πορευτεί κάποιος. Οπότε, να ένα ποίημα,να ένα δεύτερο, πάρε και δυο τραγουδάκια, στην Αγιά Σοφιά αγνάντια, βλέπω τα Ευζωνάκια. Μετά, άντε να δούμε και την «Μαντώ Μαυρογένους» με την Καρέζη και τον Φυσσούν, τον «Παπαφλέσσα» με τον Παπαμιχαήλ, την σαπουνόπερα του «Θεού που αγαπάει το χαβιάρι», και όξω απ’ την πόρτα.
Αντί να υπάρχουνε πηγές που να προσφέρονται στους μαθητές για να ψάξουν να βρούνε τι έγινε τότε, τι προηγήθηκε, τι ήταν η Φιλική Εταιρεία, τι έγινε με την προσπάθεια του Ελληνικού Διαφωτισμού, τα κρυφά σχολειά, τον Κοσμά τον Αιτωλό και τον Γρηγόριο τον Ε’ και πως τα πολιτικά γεγονότα της εποχής εκείνης οδήγησαν στην Επανάσταση του 1821, έχουμε τον κύριο Βερέμη να μας λέει πως «η ιστορία θα πρέπει να ξαναγραφτεί». Δεν είμαι σίγουρος πως το εννοεί, αν αντιλαμβάνεται ως ξαναγράψιμο της ιστορίας το ντοκιμαντέρ στον ΣΚΑΙ, τότε δεν πειράζει, καλύτερα ας μείνουμε έτσι.
Γιατί αν εννοοούμε ως ξαναγράψιμο της ιστορίας το γεγονός πως η κοινωνική πορεία Ελλήνων και Τούρκων ήταν μόνο μια πορεία συμβιβασμού που ο ένας δεν ενοχλούσε τον άλλον, τότε κάτι στρεβλό υπάρχει και κάτι σάπιο. Αν θέλουμε να πιστεύουμε πως τόσα χρόνια κατοχής από τους Τούρκους υπήξραν μόνο και μόνο επειδή οι Έλληνες ήθελαν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, και τα είχαν βρει με τους Τούρκους, τότε κάτι λάθος κάνουμε, κάπως περίεργα το βλέπουμε το πράγμα.
Μα είναι δυνατόν, λένε κάποιοι άλλοι, να μιλάμε μόνο για μια πορεία μιας χούφτας ανθρώπων προς την προσπάθεια αποτίναξής του τουρκικού ζυγού, στηριζόμενοι μόνο σε παλικαριές; Όχι, κανείς δεν είπε αυτό το πράγμα, και αυτό θα πρέπει να αλλάξει. Γι’ αυτό λέμε πως το καλύτερο απ ‘όλα είναι πέρα από τα τραγουδάκια και τα σκετσάκια η εκπαιδευτική κοινότητα να εντάξει την αναζήτηση της αλήθειας μέσω των πηγών. Από το γυμνάσιο ακόμη. Τα μέσα υπάρχουν, τι είναι αυτό που μας εμποδίζει;
Μεταξύ μας , ξέρω πολύ καλά τι μας εμποδίζει. Αυτό που εμποδίζει ακόμα και πιο πρόσφατα γεγονότα, όπως το Πολυτεχνείο ας πούμε, να αντιμετωπίζονται με μια θολούρα γύρω από τα πραγματικά γεγονότα γιατί πάντα υπάρχει η επιθυμία να κρύψουμε πράγματα, παρά να τα βγάλουμε στο φως. Όπως ας πούμε τα αρχεία του Foreign Office στην Αγγλία, που ακόμα είναι κλειστά για την υπόθεση που αφορά την δολοφονία του Καποδίστρια. Πού να μιλήσεις άραγε για χρόνια δοξασμένα;
Δ. Παπαδόπουλος
