Οι σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας, έχουν μια σκοτεινή όψη, αν τις εξετάσεις κανείς κυρίως αναδρομικά. Αυτή η όψη, δεν είναι από μόνη της τόσο μαύρη. Κρύβει μια μικρή δόση εκδίκησης, απογοήτευσης και εγωισμού. Πού αναφερόμαστε; Μα φυσικά στην κρίση των Ιμίων, το 1996, μια πολιτικοστρατιωτική σύγκρουση , που τα αποτελέσματα της είναι ορατά στο παρόν και άμεσα συνυφασμένα με το μέλλον.
Η προσάραξη πλοίου στις βραχονησίδες των Ιμίων, ήταν η κύρια αφορμή για να αμφισβητηθούν τα όρια και η ναυτική υπεροχή του ελληνικού ναυτικού στόλου σε αυτά. Όσο διαρκούσε η κρίση, τουρκικές και ελληνικές πολιτικές δυνάμεις( με εντολή κυβερνήσεων) μετέφεραν στρατιωτική παροχή, που σιγά σιγά θα κατέληγαν σε μια ένοπλη σύγκρουση. Με παρέμβαση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, επήλθε και πάλι ηρεμία στην περιοχή. Η κρίση των Ιμίων μπορεί να αποτελεί παρελθόν , αλλά σήμερα τα αποτελέσματα εκείνων των ημερών είναι ορατά. Αναδείχθηκαν τα προβλήματα της διοίκησης του κράτους, γεγονός που θα συμβεί και σήμερα, σε πολλούς τομείς, αν δεν ληφθούν εγκαίρως τα κατάλληλα μέτρα. Το γεγονός, ότι η Τουρκία μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν αναιρεί τίποτα. Οι γκρίζες περιοχές παραμένουν, η διευθέτηση των διαφορών μεταξύ των δυο χωρών δεν κατατίθεται στο δικαστήριο της Χάγης. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ελληνική υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ, που υποτίθεται ότι ενώνονται με την Κυπριακή, δεν επιτρέπουν διαπραγματεύσεις, γεγονός που αφήνει την Ελλάδα σε μη προνομιούχα θέση, 20 χρόνια μετά. Αν δεν προλάβουμε από τώρα να κλείσουμε τα ανοιχτά μέτωπα, θα ανοίξουν ακόμα πιο πολλά.
Η Ελλάδα, ως μέλος της Ευροζώνης και του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος και με τη θετική της ψήφο στην είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, προσπαθεί να εξομαλύνει τις σχέσεις της με την Τουρκία και να αποτρέψει το ενδεχόμενο απειλής και επεκτατισμού. Σε μια τυχόν στρατιωτική κίνηση από την Τουρκία, η ελληνική κυβέρνηση, όπως τρέφει ελπίδες από εξωτερικούς παράγοντες, ελπίζει πάλι σε αυτές για τη διάσωση της, στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Νικόλας Πεταλίδης
