Η Παιδαγωγική Δύναμη της Ελληνικής Σκέψης, Γλώσσας & Παράδοσης

0
1740
Είναι πραγματικά θαυμάσιο το πώς ένας άνδρας και μια γυναίκα με τη δυναμική ενέργεια του έρωτα συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον για να δημιουργήσουν τη ζωή. Η διαδικασία αυτή από τη φύση είναι ένα θαύμα. Ακόμη όμως πιο θαυμάσια είναι η ανατροφή αυτών των παιδιών από τους γονείς τους. Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς, που οι έννοιες φθείρονται και αντιστρέφονται, οι πληροφορίες βομβαρδίζουν και στο τέλος διαστρέφουν την πραγματικότητα και τη λογική μας, οι γονείς εναγωνίως ψάχνουν τον τρόπο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, ώστε να γίνουν “καλοί κ’αγαθοί” άνθρωποι.
   Σε κάθε παιδαγωγικό μου προβληματισμό, αντλώ δύναμη, έμπνευση και ιδέες από τον “ελληνικό” τρόπο σκέψης, αφού μιλώντας ελληνικά σκέφτομαι ελληνικά. Οι Έλληνες και κάθετι ελληνικό, με απλότητα και λιτότητα έχουν δώσει απαντήσεις σε όλα τα ανθρώπινα ερωτήματα.
   Ο Οδυσσέας Ελύτης είχε γράψει με περηφάνια “η γλώσσα μου είναι ελληνική στις αμμουδιές του Ομήρου”. Μέσα σε λίγες λέξεις ο ποιητής μας κατευθύνει στις ρίζες μας, στον Όμηρο που τα έργα  του μεγάλωσαν, έδωσαν πρότυπα ανδρείας, σοφίας, γενναιότητας, θεϊκής ευσέβειας, πατριωτισμού, δικαιοσύνης, απλότητας, πίστης στις ανθρώπινες αξίες στα ελληνόπουλα μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Ο Μέγας Αλέξανδρος ως παιδί μεγάλωσε με την παράδοση των ομηρικών επών, αισθανόταν απόγονος ηρώων, όπως ο Αχιλλέας, και στη ζωή του πίστευε ότι “τίποτα δεν είναι αδύνατο για όποιον προσπαθεί”. Γιατί από τέτοιους προγόνους είχε συνείδηση ότι καταγόταν και έγινε κοσμοκράτορας ξεκινώντας από την ξακουστή Μακεδονία μας, το πρόχωμα και πρόμαχο του ελληνισμού εναντίον των βάρβαρων γειτόνων της.
   Η παράδοσή μας ξεκινάει από τις γερές ρίζες του Ομήρου και του παραμυθά Αίσωπου, που ο θησαυρός των μύθων του με τρόπο συμβολικό και αλληγορικό διδάσκουν τα παιδιά που βγάζουν τα συμπεράσματά τους χωρίς καθοδήγηση αλλά με τρόπο άμεσο και απλό.
Η ελληνική όμως παράδοση δε σταματάει εκεί, συνεχίζεται δυναμικά όπως για παράδειγμα στον μοναδικό “άγιο των ελληνικών γραμμάτων”, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που τα διηγήματά του, άψογα δείγματα λυρικής έκφρασης, ορθού λόγου και χριστιανικής ταπείνωσης, διδάσκει με τρόπο συνοπτικό και σφυρηλατεί ηθικές συνειδήσεις.
Οι πηγές όμως δε σταματούν εδώ, συνεχίζονται και είναι πολλές. Οι νέοι γονείς πρέπει να ανατρέξουν στις ρίζες των παλιών και νέων παραμυθάδων που ήξεραν να διδάσκουν, να περνούν ηθικά πρότυπα και ταυτόχρονα να γαληνεύουν τις ψυχές των παιδιών τους. Η ελληνική παράδοση άλλωστε είναι αστείρευτη μέσα στους αιώνες και αναμφισβήτητα διαχρονική.
 Οι μύθοι και οι παραδόσεις μας ζουν και είναι οι ρίζες βαθιές για τα παιδιά μας που σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς ψάχνουν από κάπου να πιαστούν για να μη βουλιάξουν πνευματικά και ηθικά. Σύμφωνα με τον θρύλο, η γοργόνα Θεσσαλονίκη με αγωνία ρωτά τους ναυτικούς αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος… Όταν κάποιος ναυτικός ασεβής, αμαθής και ανιστόρητος απαντούσε ότι δε ζει, σήκωνε κύμα και βούλιαζε το καράβι του. Οι ναυτικοί όμως που με πίστη απαντούσαν ότι ζει βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει, τους άφηνε να συνεχίσουν το ταξίδι τους ικανοποιημένη και ήσυχη που δεν ξεχάστηκε ο Αλέξανδρος. Τότε ξαναβουτούσε στα βάθη της θάλασσας μέχρι να περάσει το επόμενο καράβι. Το ερώτημά της δεν αναφέρεται στο φθαρτό του σώμα αλλά στην άφθαρτη αθανασία της μνήμης του αφέντη της που αποτέλεσε το αιώνιο πρότυπο και φωτεινό πανανθρώπινο σύμβολο που μαγεύει όλους τους λαούς κι όλες τις παραδόσεις.
   Από τέτοιους προγόνους καταγόμαστε και τους χρωστάμε να γίνουμε “αντίγονοι”, αντάξιοι συνεχιστές τους εμείς και τα παιδιά μας που έρχονται…

Ανθή Ψωμά

Διαφήμιση

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here