Οι αγκαλιές που μας έλειψαν και η νέα ιστορία αγάπης που χτίζουμε σήμερα!
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΕΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΑΛΛΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ!
Σε κάθε άνθρωπο κρύβεται μια ιστορία που μοιάζει λίγο με παραμύθι… Άλλοτε γλυκό και φωτεινό, άλλοτε σκοτεινό και άγριο, άλλοτε γεμάτο σιωπές που φωνάζουν πιο δυνατά από λόγια. Κάποιοι μεγαλώσαμε σε σπίτια όπου τα συναισθήματα δεν είχαν φωνή. Όπου τα «σ ’αγαπώ» ήταν σπάνια σαν χρυσόσκονη που κανείς δεν ήξερε πως να σκορπίσει. Όπου οι γονείς αγαπούσαν αλλά δεν το έλεγαν. Ή δεν ήξεραν πώς να το πουν. Ή δεν τους το έμαθε ποτέ κανείς. Κι έτσι μεγαλώσαμε με μια αίσθηση πως κάτι λείπει. Όχι, κάτι μεγάλο και εντυπωσιακό – αλλά κάτι μικρό και απαραίτητο, σαν το παραμικρό φως που χρειάζεσαι για να μην χαθείς στο σκοτάδι.
Αυτό το άρθρο είναι για εκείνο το φως.
Για τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν.
Για τις αγκαλιές που δεν έγιναν.
Για το παιδί μέσα μας που ακόμα περιμένει.
Και για το πως σήμερα μπορούμε να γράψουμε ένα καινούριο, πιο τρυφερό παραμύθι.
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΈΝΑΝ ΚΑΙΡΟ…..Υπήρχε ένα παιδί που δεν άκουσε ποτέ το «σ ’αγαπώ» . Δεν χρειάζεται κάστρο για να νιώσει κάποιος μόνος. Μερικές φορές, αρκεί ένα σπίτι γεμάτο ευθύνες, κούραση και ανείπωτες ιστορίες. Το παιδί που δεν άκουσε «σ ’αγαπώ», έμαθε να διαβάζει τα μάτια αντί για τις λέξεις. Έμαθε να καταλαβαίνει από τον τόνο της φωνής, από την κίνηση των χεριών, από τον αέρα του σπιτιού.
Αλλά στην καρδιά του υπήρχε πάντα κάτι ανεκπλήρωτο.
Οι αγκαλιές που δεν δόθηκαν έγιναν σκιές που ακολουθούν το παιδί καθώς μεγαλώνει. Σκιές που δεν σε τρομάζουν – σε σμιλεύουν.
Έτσι γεννιούνται οι ενήλικες που είναι δυνατοί προς τα έξω αλλά εύθραυστοι μέσα τους.
Σκληροί στις αποφάσεις αλλά μαλακοί σε όσα δεν παραδέχονται. Ευγενικοί αλλά πάντα προσεκτικοί. Και σε μια γωνιά της καρδιάς τους…. Πάντα λίγο μόνοι.
ΤΟ «Σ’ΑΓΑΠΩ» ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΩΘΗΚΕ ΠΟΤΕ – ΚΑΙ ΠΩΣ ΦΥΤΡΩΝΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΣΑΝ ΑΓΚΑΘΙ ΚΑΙ ΣΑΝ ΣΠΟΡΟΣ ΜΑΖΙ
Όταν δεν ακούς «σ ’αγαπώ» παιδί , μαθαίνεις να αμφιβάλλεις. Μαθαίνεις να κρατάς αποστάσεις. Να μην αφήνεις κανέναν να πλησιάσει πολύ. Να μην δείχνεις πόσο ανάγκη έχεις την αγάπη – γιατί νιώθεις ότι αυτό σε κάνει αδύναμο. Κι όμως…
Το πιο παράξενο μυστικό της ψυχής είναι πως όσα δεν πήραμε, τα κουβαλάμε σαν θησαυρό και σαν πληγή. Μας πονάνε , αλλά ταυτόχρονα μας μαθαίνουν πόσο σημαντικά είναι. Πόσοι από εμάς, αλήθεια, δεν νιώθουμε έναν κόμπο όταν πάμε να πούμε «σ ’αγαπώ»; Πόσοι δεν παγώνουμε, δεν ντρεπόμαστε, δεν σιωπούμε; Και πόσοι δεν λέμε «το ξέρει», ενώ μέσα μας ξέρουμε ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο;
Το «σ’αγαπώ» δεν είναι μια λέξη. Είναι μια γέφυρα. Και χωρίς γέφυρες κινδυνεύουμε όλοι να μείνουμε απομονωμένα νησιά.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΜΑΣ
Αν υπάρχει κάτι που σπάει την καρδιά και την θεραπεύει ταυτόχρονα είναι το βλέμμα ενός παιδιού. Τα παιδιά μας δεν κληρονομούν τα υλικά αγαθά μας. Κληρονομούν τις πληγές μας, τους φόβους μας, τις σιωπές μας, αλλά και τις προσπάθειες μας. Όταν δυσκολευόμαστε να δώσουμε αγάπη, το βλέπουν. Όταν μαθαίνουμε να δίνουμε αγάπη, το βλέπουν και αυτό. Οι ψυχές τους είναι καθρέφτες. Και κάθε μέρα μας επιστρέφουν ό,τι είμαστε και όχι ό,τι προσποιούμαστε. Μας ρωτούν με τα μάτια, «Μ ’αγαπάς;», ακόμη και όταν δεν το λένε.
Και τότε νιώθουμε πως το παιδί μέσα μας και το παιδί μπροστά μας ζητούν το ίδιο πράγμα. Κάπου εκεί αρχίζει η αλλαγή.
BREAK THE SPELL – ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΞΟΡΚΙ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Σε κάθε παραμύθι υπάρχει ένα ξόρκι. Το δικό μας ξόρκι είναι μια συνήθεια. Μια σιωπή που πέρασε από γενιά σε γενιά. Μια αδεξιότητα στην τρυφερότητα. Ένα « έτσι ήξερα…» που επαναλαμβάνεται. Αλλά κάθε ξόρκι μπορεί και να λυθεί.
Πώς;
Με μικρά και θαρραλέα βήματα:
- Μια αγκαλιά που κρατάει λίγο παραπάνω
- Ένα « σ’αγαπώ» που λέγεται ακόμα και ψιθυριστά
- Μια συγγνώμη που δεν ειπώθηκε ποτέ
- Μια συζήτηση που ανοίγει δρόμους
- Ένα παιδί που βλέπει πως οι μεγάλοι τελικά μαθαίνουν
Αυτές οι μικρές κινήσεις είναι τα πραγματικά μας θαύματα. Είναι τα fairy moments που αλλάζουν ολόκληρες ζωές.
Η ΝΕΑ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ: ΠΙΟ ΤΡΥΦΕΡΗ, ΠΙΟ ΓΕΝΝΑΙΑ, ΠΙΟ ΔΙΚΗ ΜΑΣ
Στο τέλος κάθε παραμυθιού , υπάρχει μια στιγμή που όλο το σκοτάδι υποχωρεί. Όχι, επειδή εξαφανίζεται, αλλά επειδή κάποιος ανάβει ένα φως. Αυτό κάνεις και εσύ τώρα. Ανάβεις φως. Ίσως δεν άκουσες ποτέ το «σ ’αγαπώ» που σου άξιζε. Ίσως δεν ένιωσες την αγκαλιά που χρειαζόσουν. Ίσως μεγάλωσες με σιωπές που έγιναν πέτρες μέσα σου. Αλλά τώρα έχεις τη δύναμη να γράψεις ένα άλλο τέλος.
Ένα τέλος όπου η αγάπη λέγεται, η αγκαλιά δίνεται, η τρυφερότητα δεν είναι αμηχανία. Τα παιδιά σου μεγαλώνουν με ό,τι εσύ στερήθηκες και το πιο σπουδαίο…. Εσύ επιτρέπεις επιτέλους στον εαυτό σου να νιώσει. Το παλιό σου παραμύθι δεν σε καθορίζει. Το νέο σου παραμύθι σε ελευθερώνει. Και ίσως, κάπου ανάμεσα στις λέξεις , το παιδί που υπήρξες να σου χαμογελάει για πρώτη φορά.
